گفتی دوستت می دارم و...قاعده دیگرشد
تمام لحظه های سعادت می دانستند که دستهای تو ویران خواهد شدگفتی دوستت می دارم و...قاعده دیگرشد
تمام لحظه های سعادت می دانستند که دستهای تو ویران خواهد شدمکرر شو!
نه
تو را از حسرت های خویش بر نتراشیده ام:
پارینه تر از سنگ
ترد تر از ساقه تازه روی یکی علف.
تو را از خشم خویش بر نکشیده ام:
ناتوانی خِرد
از برآمدن.
گر کشیدن
در مجمر بی تابی.
تو را به وزنه اندوه خویش بر نسخته ام:
پرّ کاهی
در کفّه حرمان،
کوه
در سنجش بیهودگی.
تو را برگزیدهام
رَغمار غم بیداد.
گفتی دوستت می دارم
و قاعده
کفایت مکن ای فرمان «شدن»
مکرر شو
مکرر شو!
"احمد شاملو"
ماه تو
خوش به حال آمهایی که رسالت خود را در قبال عزیزان پر کشیده شان - این میبینند که سنگ قبر گرانقیمتی بر خاک آرامگاه تنشان بنهند و... رسالتی بر دوش روح خود در برابر روح عاشق آنها نمی نهند. خوش به حال آنها که بار روح خود را سنگین نمی کنند و تنها به فکر رسالت اندامشان درین دنیا هستند و بس...
شاید تو هم تعجب کردی که چرا میگم خوشا به حال آنها؟؟؟؟
پاسخش را تو میدانی...
اسیر است امشب ماه
در قفس تنهایی من
سرد نیست اما
گرم است و پرشور
سرشار از آیینه های تو در تو
و در آن ماه است و من
ماه من غمگینانه گله دارد از من
- به کدامین گناه محبوسم اینجا
آسمان عشق کجا و این سقف کوتاه تر از بیداری کجا؟
باز کن بندهای مرا
من اما در سکوت نگاه خویش
می پرسم از ماه این راز را:
- آنکس که تو را داد به من
آن بزرگ مردی که فتح کرد
اوج مرا
و رسید به تو
به تو ای ماه
و روشنی افروز شبم کرد تو را
آنکس که یادگاری داد به من
مهتاب تورا
امیر مسلکی تنها
کجاست امشب که نیست؟
و هست و پنهانست در اشکهای ما؟
ماه در زندان و من زندانبان او
ماه از سکوت شرمسار خویش محزون
من از شرمساری روح ساکت مجنون
صبحدمان سر زد
ماه از قفسم پر زد
مولانا
در خانه غم بودن از همت دون باشد
وندر دل دون همت اسرار تو چون باشد؟
بر هر چه همی لرزی می دان که همان ارزی
زین روی دل عاشق از عرش فزون باشد
آن را که شفا دانی درد تو از آن باشد
وان را که وفا خوانی آن مکر و فسون باشد
+++++++++++++++++++++++++++++
نان پاره ز من بستان ! جان پاره نخواهد شد
آواره عشق ما آواره نخواهد شد
بیمار شود عاشق اما بنمی میرد
ماه ار چه که لاغر شد استاره نخواهد شد
بگو کجاست؟
سلام امیر عزیزم
امروز سومین ماهگرد رفتنته. یادم افتاد به سومین ماهگرد عروسیمون!!! راستی حواست هست که ما سالگرد عروسیمونو ندیدیم؟
کجارفت هستی تو؟
بگو کجاست؟
که در عکسهایمان نیست
نه در کنار ستونهای پرعبرت کورش
نه در دیوارهای بی روزن زند
نه حتی در میان سکه های پرحاجت حوض حافظ
نه در پله های پر شوکت سعدی...
کجارفت هستی تو؟
بگو کجاست؟
که در خانه مان نیست
نه در کنار این پنجره تهی
نه در منظره آن کوههای عابد
نه در کوچه ها و نه در میان شب تابهای خاموش
نه حتی در میان هیاهوی کودکان سرگرم بازی
که همبازیهای شیرین کودک رویایمان بودند
نه در صدای زندگی همسایه هایمان
که آنروزها حدیث خوشبختیمان بودو
این روزها
حدیث خوشبختیشان است
سکوت خانه ما
کجارفت هستی تو؟ بگو کجاست؟
که در حلقه پر نگین پیوندمان
گرمی اش نمی سوزاند
انگشتم را
که در نام شایسته ات در اوراق شناسنامه ام
سایه اش آرام نمی کند
اضطرابم را
تنپوش تو پوسیده دیگر زیر خاک
در تهی خانه ای به نام قبر
دیگر نمی دهد اشارتی به من
به روزهای زنده بودن تنت
به روزهای زنده بودن روحم
فضایی هست میان کهکشانهای خواب
در راه شیری تخیل
که ستاره های هستیت می درخشند هنوز
باغیست آنجا
یک فصل صورتی
آنجا که نیلوفرهای هستیت
از میان مرداب زمان
می رویند هنوز
راستی بگو ای هستی من
ای مثل من خسته از سرگردانی و ویرانی
این شبها که شب فروزت
الماسهای صورتی احساسند
از کدامین ستاره می خوانی؟
قصه های شب دلتنگیم؟
عزای ما
خلق مرده پرست
دسته دسته مینشینند بر مزار ما
چشمهاشان خالی از عبرت
لبریز از ترحم نه به خویش
اشک ریزانند در عزای ما
ای عجب دوست و دشمن
هر دو یکسان میزنند بر سر و دست
بس مدیحه میسرایند
در فضیلت های ناپیدای ما
ای بسا زنده که پیش چشمشان
جان میدهد از بی کسی
تا به خاکش نسپرند اما
نمی گردد عزیزی هم سر و هم پای ما
(مریم عارف)
آخرین اندیشه تو
آن لحظه بزرگ
که باشکوه ترین حقیقت زندگی
چهره گشاد بر روح تو
آن اولین ثانیه ها
که زمین زیر پاهایت و آسمان در کشاکش بالهایت
و فرشته مرگ روبه رویت
دست دراز کرده بود به محبت
چه موج میزد در اندیشه ات
سقف خانمان را دیدی
که بر سر من خراب میشود
یا که شاید
قایق کاغذی آرزوهایمان را
که در تلاطم اقیانوس غم هجرتت
محو میشود
خاطرات کودکی در آغوش مادرت
گم شدنها و پیدا شدنها
نوجوانی – جوانی
گشتن و رفتن و رسیدنها
چه موج میزد در دریای اندیشه ات آندم
آن دم شیرین به ساحل رسیدن؟
گاه میپرسم از تو
در واپسین نفس معطرت
که دست نهادی در دست فرشته ات
جایی داشتم در اندیشه ات؟
من که چادر نشین بودم
چادر نشین ساحل قلبت
خاطرت هست اینبار
در لحظه ی گم شدنت از دنیای ما
و رها شدنت از بندهای ما
من بودم که یافتمت؟
من بودم که سدی ساختم از تخیل
در برابر هجوم سیل این باور
که شکستی پیمان
که شکستند پیمان
پیمان تو شکستنی نیست
هستی تو نیز
خاطرت هست که من بودم
که رها نکردم رشته هستیت را
و باور نکردم شناسنامه باطل شده ات را
که شناسنامه روحت باطل ناشدنیست
و میراث عشقت تقسیم ناشدنی
شناسنامه باطل شده و ارث تقسیم شده
برای دیگران
همان یک دم اندیشه ات
در واپسین دم عروجت
به یاد من و آخرین بوسه ام
برای من
ارکیده
شعر بسیار زیبای زیر را دوست و همراه عزیزم ارکیده سروده که دلم
نیومد اینجا نیارمش.
از اینهمه درک لطیفت سپاسگزارم.
آمدنت مرا عاشق کرد
آنگاه که
در سیاهی نگاه مهربانت محو شدم
و ...جز تو ندیدم
و رفتنت مرا شاعر کرد
آنگاه که
از تو گفتن و از تو نوشتن
راز خلوت شبهای تارم شد
و مرثیه ی دلتنگی
حدیث قلب سوگوارم
آری
مردن تو مرا شاعر کرد
و من نمیدانم
حالا که نیستی و هستی
عاشقی شاعرم
یا شاعری عاشق
و شاید...هردو
...
مرگ تو مرا شاعر کرد....
