پروازدر دود!

اگر رنگ آتشین عشق را نمی شناختم  با تو آتش گرفتم!

اگر رنگ صورتی احساس لطیف دوست داشتن را نمی شناختم- با تو از بر شدم

اگر رنگ سبز گذشت را نمی شناختم - با تو سبز شدم و شکفتم!

و...

اگر رنگ سیاه ماتم و مصیبت را ندیده بودم هرگز! بی تو سیاه پوش شدم...

به پرواز شک کردم و بی تو در دود حریق جنگل سوخته  پرواز کردم

مثل ققنوس سوختم و آغاز کردم...

به پرواز
شک کرده بودم

به هنگامی که شانه‌هایم

                         از وبال ِ بال

                                      خمیده بود،

و در پاک‌بازی معصومانه‌ی گرگ و میش

شب‌کور ِ گرسنه‌چشم ِ حریص

بال می‌زد.

به پرواز
شک کرده بودم من.

□

سحرگاهان

سِحر ِ شیری‌رنگی نام ِ بزرگ

در تجلی بود.

با مریمی که می‌شکفت گفتم: «شوق ِ دیدار ِ خدای‌ات هست؟»
بی‌که به پاسخ آوایی برآرد

خسته‌گی باززادن را

به خوابی سنگین

فرو شد

همچنان

که تجلّی ساحرانه‌ی نام ِ بزرگ

و شک
بر شانه‌های خمیده‌ام

جای‌نشین ِ سنگینی‌ توان‌مند ِ بالی شد

که دیگر بارَش

              به پرواز

                      احساس ِ نیازی

                                  نبود.

                                             (احمدشاملو)