گندمزار 2

تصویر مبهم یک گندمزار

         دربوم نقاشی رویاهایم

گندمزاری در میان نوازشهای باد

        با درخشش سرد شعله های خورشید داغ

                     +++

یک رویای تکراری

        باز هم پژواک سرود فرشتگان

                              در میان انگشتهای خدا!

                   +++

اشک بر گونه شاعری لغزید

                و نقاشی غریب

          تصویر بارش پرنعمت اشک

                                  کشید بر دشت

                   +++

شاعری اشک می ریخت پر سوز و گداز

و نوازش می کرد انگشتهای خدا

احساس گرم اش را

                              چه بی نیاز!

(و فرمان بی قافیه "ایست!" جان می داد بر لبانش)

              +++ 

تصویر مبهم یک رنگین کمان

            خط خطی های یک ذهن نا آرام

قدمهای سنگین و پر صلابت پیامبر 

                                             از یک سو

من و حسرت یک بوم نقاشی

              و عطش یک بیت شراب

                                         از سوی دیگر

              +++

پلکهایم سنگین است خدایا

میان چشمهای من و قدمهای او

                              تاریست از جنس نور!

بنواز خدایا!

        یک نت تا وصل

                        یک نت تا جنون

              +++

تصویر مبهم یک گندمزار

انعکاس زمزمه فرشتگان در گوش جان

             نم نم باران و رنگین کمان

و سایه دخترکی آنجا

            در دور دستی چه نزدیک!

با دستهایی لبریز از نوازش یک عشق ناب

                     چشم دوخته بر رد پای غرورش بر باد

دل خونین و لب خندان

                    و دستانی پر از خوشه های گندم رایگان...

مانده تا...

مانده تا برف زمین آب شود.

مانده تا بسته شود این همه نیلوفر وارونه چتر .

                       ناتمام است درخت

زیر برف است تمنای شنا کردن کاغذ در باد

و فروغ تر چشم حشرات

و طلوع سر غوک از افق درک حیات .

***

مانده تا سینی ما پر شود از صحبت سنبوسه و عید .

در هوای که نه افزایش یک ساقه طنینی دارد

                               و نه آواز پری می رسد از روزن منظومه برف

                                                                      تشنه زمزمه ام

...

پس چه باید بکنم

من که در لخت ترین موسم بی چهچه سال

تشنه زمزمه ام ؟

***

بهتر آن است که برخیزم ...

                                                 (سهراب سپهری)

بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت

گفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست

گفت ما را جلوه معشوق در این کار داشت!

خیز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنیم

کاین همه نقش عجب در گردش پرگار داشت

گر مرید راه عشقی فکر بدنامی مکن

شیخ صنعان خرقه رهن خانه خمار داشت

چشم حافظ زیر بام قصر آن حوری سرشت

شیوه جنات تجری تحتها الانهار داشت

(حافظ)

پی نوشت: این دوتا شعر ظاهراً ربطی به هم ندارند اما حس من با هردوتاشون تلفیق شده!

ناتمام است درخت...