گورستان

زمین پر فاجعه

                    فاجعه

                          فاجعه

هر ثانیه هر نفس

گورستان پیر پر ز اجساد مردمان می شود

مردمانی که غرق امیدند

                     وامید دیگران

میبلعد و میبلعد اما

        پر زتکرار سوالیست بی پاسخ:

                      "- به چه دلبسته گانید؟؟؟...

گورستان پیر فریاد میکشد:

-من سیر نخواهم شد

من سیر نخواهم شد

قرنها بگذرد پی در پی

               من      سیر       نخواهم شد"

گورستان پیر هلهله کشان می رقصد

               جشن مدفون شدن آرزوهای مادر را

               بر مزار عروسک شش ساله اش

               جشن بی پناه شدن دستهای مرا

               بر مزار پیکر شراب یک ساله اش

              جشن یتیم شدن نوزاد دو ماهه را

              بر مزار غریب بابای ندیده اش

سوت می کشد پایکوبان و ترانه می خواند

شاد و کینه جو

بوق زنان به دنبال ماشین گل کاری شده

گلهای سفیدو روبانهای سیاه

"-بوق   بوق   بوق  ...

                             با قهقهه های مستانه

به جای همراهان بهت زده جسد پسرک

.

.

فاجعه پشت فاجعه

می آفریند و می خواند

                     "-به چه دلبسته گانید؟؟؟"

نگاهی به پشت سر به دوردستهای نزدیک

غرق شادی  امید  آرامش

آرامش آغوش دلچسب تو

فراتر از هر رویای زیبا

فراتر از تصور هر مدعی عشق

                              به چه دلبسته بودم؟!

می کاوم و می بابم پاسخش را

می کشم فریاد بر سر گورستان

فریادی که بشنود گوش سنگین هر گورستان:

            "-جشن شما را پایانی نیست و اندوه مرا

                     اما

    دلبسته عشقی هستم که با مرگ بر لوح ابدیت حک شد"